تعالیم

                                            

                           

          تـعـالـیـم

                          

                    

 

 

 

            از یـاد مبـر چـه مـی جـویی.

 

 

 

    

 

             از آنچه می گذرد کنار گیر

                آرامش ژرف پیداست.

        

               راه رهایی هرروز در نورد

               رهایی واپسین به روزی

                  چگونه شود پیدا.

       

سلام بر طبیعت

سلام بر طبیعت ...

خالق تمام زیباییها...

 (( پس از اینکه خویشتن را از مفهوم جعلی ((خود)) رها ساختیم

 می باید خرد باطنی امان را نیز که ناب ومقـدس است و به ذهــن

بــودا ((بدی )) یا پراجــنا شهرت دارد توسط اســاتید ذهــن بیــدار

سازیم . در ساحت این خرد باطنی ما نوری الهی وبهشتی درونی

 می بـینیم وآنرا کلیـد دار خــزاین اخلاقی و منبع نفوذ قدرت ونیـز

 جایگاهی می دانیم که در آن مــهر ومــحبت / عدالت وانصـاف/

دلسوزی وترحم /عشق وانسانیت وبالاخره مهر به همگان خانه

دارد . زمانی که این خرد باطنی بطور کامل بیدار شد ؛ ما قـــادر

 میشویم به این حقیقت پــی ببریم کـه یکایکمان از حدیث روح ؛

جوهر وطبیعت با زندگی جهانی با بودا یکسانیم و هر یک از ما

 بدون استثنا رودر روی بودا زندگی میکنیم و در احاطه شکــوه

 بی زوالش (ابدی) هستیم . وقتی که این خرد باطنــی بیــدار

شد بــودا طبیعت اخلاقی خود را بر  می انگیزد و دیـــدگاه روح

 خویش را می گشاید واستعـداد وظرفیت جـدیـد خود را مـــی

نمایاند و ماموریتش را به انجام میرساند و در آن صورت دیگـــر

جهان اقیانوس تولد / بیماری / سالخوردگی ومرگ نخواهــــد

بود . وسیــل اشــک در آن  جریان نخــواهد داشـــت . جــهان

 جهانی خواهد بود مقـدس ومعبـــد گونه . جــهان سر زمیــن

خالصی ها خواهـد بود جایی که بـــودا  می تـواند از مســرت

حاصـل از نیــــروانــه بهــره مند شــود آنگاه ذهــــن ما کوره

 راههای انقــلاب تمام عیاری را پشــت ســـر میـگذارد . مــا

دیـگر دستــخوش عصبـانیت ونفــــرت نـخواهیــم بــود  و از

حســادت و غرور  رنــج  نـخواهیم کشیــد و غم وانــــدوه و

دلتنگــی ما را نخــواهد رنجـــاند  و  در گــــــرداب   ((خود ))

مستغرق نخواهد ساخت .))